İpin Ucu

Türk öykücülüğüne ve düşünce dünyasına yeni fikirler ve boyutlar kazandırarak unutulmaz eserler veren Rasim Özdenören, öykü ve düşüncedeki istikrarlı ve güçlü konumuyla kendinden sonra gelen pek çok yazarı etkiledi. Türkçeyi doğru ve güzel kullanmadaki mahareti, insan ruhunun sırlarına vâkıf olması, gözlemciliği, ayrıntıları yakalamadaki ustalığı, dilde ve muhtevada yerli duruşu her kesimde kabul gördü. Öyküleri; özetlenemez oluşuyla, her defasında yeniyi ve yenilenmeyi yakalamasıyla dikkat çekti. Benliğimizi, bilincimizi tazeleyen, okuyucusunu tekraren kendine çağıran metinler ortaya koydu. Toplumdaki değişmeyi, yabancılaşmayı, uyumsuzluğu, modern çağın insanının dramını ve trajiğini sergilemedeki başarısıyla özgün bir yere sahip oldu. Bu özellikleriyle edebiyat ve düşün dünyamızın bilgesi olarak anıldı. Türk öykücülüğünün ve deneme yazarlığının gelmiş geçmiş en usta kalemlerinden biri olarak temayüz etti.

İletişim çağı olarak adlandırılan 21. yüzyılda insanın kendisiyle, diğer insanlarla, toplumla iletişimsizliğini, yalnızlığını, yabancılığını neyle ve nasıl izah etmeli? Kalabalıklar içerisinde kendini yalnız hisseden insanın durumu nedir?

Özdenören, İpin Ucu’nda kendi hayatına dair yaşantılarını ve tecrübelerini öykü ve hatıra arası bir anlatımla okuyucusuyla paylaşıyor. Çocukluk yıllarından, arkadaşlarından, hayallerinden, ilk hayal kırıklıklarından, yurt dışında geçirdiği yıllardan… Nüktedan kişiliğinin hissedildiği bu denemelerde yazar, okuyucusunu, uzattığı ipi/eli tutmaya davet ediyor.